Позволявам си да издигна хипотезата, че най-очарователното, най-прекрасното у човека е детското у него, т.е. онова, което не е социално, което не е продукт на социума. Детското - или ангелското! - у нас е онова, което Бог ни е дал и завещал, но което постепенно губим, изтласкваме на заден план - под влияние на тъй мощните въздействия на социума! (По тази логика дали не излиза, че социалното у човека е тъкмо... сатанинското, дяволското?!)
Та значи колкото повече един човек успее да съхрани у себе си детското, толкова повече той е човечен, а това поражда онази специфична, чисто индивидуална одухотвореност, която е в основата на това, което представлява очарованието.
Децата като деца не могат да са зли - те излъчват чиста ангелска доброта, която никога не бива да губим...
Освен това смятам, че нашият "Картаген" - масовото българско безразличие спрямо истината и свободата! - е крайно време да бъде разрушен...

1 коментар:
Точно това се забелязва в Ники Димов .
Публикуване на коментар